Hayalleri ve umutları toprağa gömüldü çocukların,
Uçurtma uçurmak için baktıkları gökyüzüne minik bedenlerinin parçaları savruldu;
Kalem, defter, kitap tutmak için gittikleri okulların tavanlarının/ duvarlarının altlarında kaldılar.
Bayramlarda giysinler diye başucuna rengarenk papuçlar bırakılmış mıydı şimdiye kadar acaba?
Şimdi o papuçlar da sahipsiz;
Kimi öksüz, kimi yetim, kimi kimsesiz…
Hayatta kalanlar mı?
Üşümesin diye üzerindekileri de evlatlarının üstüne örten anneleri yok çoğunun,
Akşam işten dönsün diye kapılarda bekledikleri babaları da…
Tek başına bir sokakta,
Yıkıntılar arasında kalanlar var orada,
Aç, susuz ve yaralılar…
Bari aç ölmeseler Allah’ım,
Bari susuz ölmeseler…
Şehadet en yüce mertebe elbet,
Ama onların aç ve susuz ölüyor olmalarını bilmek çok acı Allah’ım,
Bu çok acı gerçekten…
Hayalleri ve umutları toprağa gömüldü çocukların;
Ellerinde oyuncakları ve minnacık bedenleriyle beraber…
Ve sen ey Müslüman!
Bütün dünya ayağa kalkmışken,
Dinsizler bile isyan edip sokaklara dökülmüşken,
Sen ne kadar sessizsin, sen ne kadar umarsız!
Irkçılığı yasaklayan bir dine inanıyorsun güya ama orada ölenlere senden değil diye bir kedi yavrusu kadar değer vermiyorsun!
Mahşerde hesabın ne kadar çetin bilir misin, ne kadar çetin?
Keşke bilsen,
Keşke bilsen ve sadece bu umarsızlığın sebebiyle bile ölene kadar tövbe edip ağlasan…
Evet evet geçtim ben artık başkasına ağlamandan
Yeter ki kendine ağlayabilsen!!!
